‘Wat ben jij een rommelmaker’ en ‘Wat een troep in jouw huis’! Het vriendinnetje van mijn dochter laat er geen gras over groeien. ‘Mama, ze is gewoon gewend aan een heel net huis’, zegt mijn dochter ook nog even. Tja, dat ons huis niet in een magazine als VT wonen past, dat zie ik zelf ook wel, maar dit voelt toch wel een beetje raar.
Woensdagochtend. Eigenlijk ga ik weer te laat onder de douche en als ik klaar ben met douchen, zijn Lize en Pepijn al wakker. Gelukkig. De eerste strijd overwonnen. Het tandenpoetsen lukt en terwijl ik me aankleed, spelen Lize en Pepijn even op hun kamer. Ik spreek af dat als de timer gaat, ze zelf gaan aankleden. En dat werkt. Wat een fijn begin van de dag zo!
Wat ik aan doe vandaag heb ik snel besloten, en de overige kleren van de ‘stoel’ leg ik even op bed, die vouw ik later wel op. Het bed opmaken laat ik maar even zitten, geen tijd voor deze ochtend.
Half 8, mijn collega belt. Een storing op kantoor. Of ik tijd heb om een nieuwsbrief te versturen. Ik denk even na: de kinderen zijn al in de kleren, dat moet lukken. Snel de laptop aan, ondertussen een beschuit smerend voor de kinderen. Warme melk klaar, roosvicee erbij, kids aan het eten, heel goed. De laptop wil niet starten en als ik probeer in te loggen in het mailing-systeem dan krijg ik alleen maar ‘ technical error’.
Ochtendspits
Gauw een beetje make-up op mijn gezicht, mijn sieraden om, telefoon mee naar beneden en nog eens kijken hoe dat met die nieuwsbrief zit. Nog steeds een foutmelding.
Ik bel mijn collega terug. Die nieuwsbrief gaat niet lukken, maar een bericht op onze website lukt wel. Ook goed. Ondertussen zie ik dat Pepijn zijn tas in de gang op de kop heeft gezet: alle stiften zijn eruit gevallen. Nou ja, dat zien we later wel. Ik kam de haren, eet de overgebleven beschuiten op, pak de schooltassen en vertrek naar school.
Dat is dan toch weer aardig op tijd gelukt, en ik heb zelf ook nog eens wat naar binnen weten te werken. Als om kwart over 8 iedereen in de klas is afgeleverd, ga ik zelf door naar de VVE. Tijd voor koffie, gezellig kletsen en ook wat knutselen.
Hulpouder
Om kwart voor 10 vertrek ik naar huis om de auto op te halen. Met de klas van Lize gaan we naar de brandweer, en ik krijg ook 4 kinderen mee. 1 kinderstoel voorin en de ander er maar even uit, zodat er 3 kinderen op de achterbank kunnen. Die kinderstoel zet ik even in de woonkamer.
Wat een feest bij de brandweer. Tegen 12 uur ben ik thuis, kids weer op school en ik ben kapot. Ik neem een kop koffie en plof heel even op de bank. Voel ik daar nou migraine aankomen? Een tabletje naar binnen en even rust, dat doet me goed. Boven zie ik dat ik de badkamer redelijk ontploft had achtergelaten, dus ik ruim alles netjes op.
Ik eet een boterham, en ga vervolgens om kwart voor 2 de kinderen van school halen. Als Lize uit school komt, vraagt ze of een vriendinnetje kan spelen. De rest van de middag is er nog niets gepland, dus dat kan wel. Kan ik ondertussen een beetje opruimen, denk ik nog.
Nieuwe speeldate
Het vriendinnetje is nog niet eerder bij ons thuis geweest, en dat is altijd een grappig proces. Kijken welk speelgoed er is, en hoe de slaapkamer van Lize er uit ziet. Bij binnenkomst liggen de stiften van Pepijn nog in de gang. Oh ja, die wilde ik nog opruimen. Ik zie een verbaasde blik over de troep in de gang gaan. ‘Waar kan ik mijn jas ophangen’, vraagt ze netjes. Die hang ik zelf maar even op.
Ze beginnen beneden in de speelhoek, maar al gauw moet er boven gespeeld worden. Dan hoor ik ineens: ‘wat hebben jouw papa en mama een troep op hun kamer’. Ik schrik. Het klopt ja, want ik wilde die was boven nog opvouwen. En het bed is niet opgemaakt. Waarom moeten ze eigenlijk op onze kamer zijn?
Wat een troep in jouw huis
Beneden drink ik een kop thee en ik laat het gaan. Dan komen ze weer beneden. Kleine vingertjes op mijn (hete!) thee-ei. Vreemde handjes in mijn lades en alles moet even gevoeld worden. Dan komt wederom de opmerking: ‘wat ben jij een rommelmaker!’.
Ik weet niet waarom ik het me zo aantrek, maar ik voel me stiekem een beetje gekwetst. Een beetje verbaasd begin ik de schooltassen uit te pakken, ruim ik de vaatwasser uit en bedenk ik me dat met de tips van afgelopen week mijn huis toch niet zo opgeruimd lijkt.
Mijn geheime ‘verstopplek’ achter het gordijn wordt feilloos gevonden en alles wordt kritisch beoordeeld. ‘Mama, ze is gewoon gewend aan een net huis’, doet Lize ook nog even een duit in het zakje. Ik reageer er maar niet op, probeer het te negeren. Maar diep van binnen voelt het niet zo heel fijn. Als ze even voor de TV zitten, maak ik de gang netjes, en ondertussen wordt de woonkamer op de kop gezet. Speelgoed overal.
Tja, in dit huis wordt geleefd. En kies ik er soms voor om even te ontspannen in plaats van alles netjes op te ruimen. Dus voor iedereen die het hier een troep vindt: welkom in ons huis!