Mocht je denken: wat was het rustig op mijn blog de afgelopen twee weken, dan kan dat kloppen. Ik was weinig online, omdat ik vorige week maandag werd geopereerd aan het litteken van mijn keizersnede(s). Daar moest ik twee weken van herstellen, en omdat dat herstellen vooral bestond uit heel veel rusten, heb ik vooral de eerste week helemaal geen foto’s gemaakt. De tweede week was ik wat mobieler gelukkig, maar toch is het nog karig. Daarom deze keer een wat bijzondere editie van Gewoon de week door 38 en 39.
Week 38
Goedemorgen! Maandag vandaag en de dag van de operatie. Omdat ik midden op de dag op het ziekenhuis moet zijn, ga ik niet werken en als Lize naar school gaat speel ik even met deze meneer met zijn auto’s.
Pepijn maakt altijd prachtige file’s met de auto’s en hier moes tik helemaal wel lachen om de voorste vrachtwagen. Daar staan mama-vrachtwagen en baby-vrachtwagen heel dicht bij elkaar op de oplegger.
Mijn moeder komt tussen de middag op Pepijn passen en ze haalt Lize ook van school. Zo kunnen wij rustig naar het ziekenhuis. De reden van de operatie is dat het litteken van mijn keizersnede(s) het afgelopen jaar af en aan ging ontsteken. Dan deed ik ’s avonds mijn kleren uit en dan zat mijn hand helemaal onder het bloed. Omdat ik weinig gevoel in het litteken heb, had ik helemaal niet in de gaten dat er iets ontstoken was. Ik kreeg elke keer een antibiotica-creme, maar het bleef steeds terugkomen. Bij een echo was een beetje een vreemde plek (waarschijnlijk een haarzakje dat bij het hechten van de keizersnede de verkeerde kant op is komen te staan) en zo werd ik doorverwezen naar de plastische chirurg. En die besloot om het hele litteken dan maar te verwijderen en opnieuw te doen. Feest.
In de wachtkamer van het ziekenhuis leek het wel uren te duren voordat ik aan de beurt was en ik ben wel 6 keer wezen plassen. Knetterzenuwachtig, want ik vond het toch best spannend allemaal. De ingreep zelf was binnen 10 minuten (ongeveer) gepiept, en de verdoving was het allervervelendst. Ze prikken dat gewoon zo lekker onder huid, echt akelig pijnlijk. Daarna was het gelukkig snel voorbij, maar het blijft toch wel een dingetje hoor (die stomme keizersnede).
Lekker verdoofd mocht ik mee naar huis, en toen kon het herstel beginnen. ’s Avonds was de verdoving uitgewerkt en toen begon de ellende: ik had het gevoel alsof ik onder mijn navel in de fik stond. Gelukkig kon ik de eerste nacht goed slapen en werden er geen kindjes wakker ;-). Het fijne was dat dit niet te vergelijken is met een keizersnede. Ik had geen 9 maanden zwangerschap achter de rug, geen weeën, of naweeën, geen vel wat over is na de bevalling, geen kindje wat nachtvoeding nodig heeft en geen gierende hormonen door je lijf. Dus in dat opzicht stelt het weinig voor. Maar de eerste dagen sliep ik overdag toch nog wel even, en rondom het litteken werd ik echt bont en blauw. Alle kleuren van de regenboog passeerden letterlijk de revue.
Ton werkte de hele week thuis en mijn moeder was ook veel bij ons, er werd dus heel goed voor mij gezorgd <3.
Tegen het einde van de week kreeg ik zo’n beetje pijn in mijn gat van het liggen (zitten was nog wel wat vervelend). Toen Ton ’s avonds Lize en Pepijn op ging halen in Enschede besloot ik even mee te gaan: of ik nou thuis op de bank lig of bij opa en oma: dat kan allebei. Uiteindelijk ging dat best wel aardig en het was fijn om even uit het huis te zijn :-).
Week 39
Na het weekend ziet het litteken er mooi rustig uit, en ik merk dat steeds meer dingen lukken. Ik ben niet meer moe overdag (gelukkig) en het lukt ook om stukjes te wandelen.
Lize moet naar zwemles dinsdag en mijn moeder rijdt ons naar het zwembad. Als oma bij Lize bij de zwemles blijft, kan ik met Pepijn nog even buiten van het zonnentje genieten.
Woensdag loop ik met Pepijn een rondje door de wijk en overal liggen de eikels al op de grond. Aan de bomen kun je best wel zien dat het herfst aan het worden is, maar de temperatuur voelde nog heerlijk zomers!
Ik maakte maar een foto van het eten, ha: pasta met witte saus, champignons, gebakken parmaham, pijnboompitjes en rucola. Smullen!
Donderdag breng ik Lize naar school en ik word getrakteerd op deze lucht. Zo prachtig om te zien!
Vrijdag komt Lize uit school met deze prachtige tekening. Ik word altijd zo blij van dit soort tekeningen! Het is dus een tekening van ons gezin in het zwembad. Schattig detail: ze heeft Pepijn getekend in zijn lievelingskleur (en kijk dat prachtige blonde haar!). Zo leuk om te zien!
Zaterdag moest Ton weer volleyballen en Jolijn is samen met neefje James mee om te kijken. Pepijn en James vinden het helemaal geweldig om in de zaal achter de bal aan te rennen, zo schattig.
En James heeft een nieuw idool: Ton! Hij vond het super cool dat Ton moest spelen (en ze wonnen ook nog met 4-0), zo grappig om te zien. De jongens wilden ook nog graag met Weppie op de foto, maar het werd behoorlijk laat dus dat is helaas niet meer gelukt.
Zo kwam er een einde aan twee gekke weken, die dus volledig in het teken van mijn herstel stonden. Morgen moet ik voor controle naar het ziekenhuis en dan hoop ik ook weer zelf te kunnen (mogen haha) autorijden.
En hoe was jouw week? Heb je ook nog een beetje genoten van de fijne zonnestralen?
xx
Loes