Hoe verschrikkelijk verschillend kinderen kunnen zijn. Dat wist ik natuurlijk al, maar hier in huis hebben we daar echt een voorbeeld van. Onze kleine meid was een hele lieve baby, die speelde graag op de grond, zat graag stil en ging niet echt op verkenningstocht door het huis. In die tijd hadden we gewoon de kaarsen nog op tafel staan, want het kwam niet eens in haar op om er bij te komen.
Hoe anders is het nu met onze kleine man. Met 7 maanden ontdekte hij dat hij kon kruipen. En niet eerst achteruit, zoals bij onze dochter, maar direct vooruit, recht op z’n doel af. Die bank, daar kun je je heel fijn aan optrekken. En ook aan de vensterbank, en aan de tafel. En als je dan je beentje optilt, dan kun je zo met je knietje op tafel!
Toen begon er iets wat we dus niet kenden: het wegzetten van alles wat op kruiphoogte ‘onveilig’ kon zijn voor onze kleine man.
Nee zeggen
En dan nog het lastige: het ‘nee’ zeggen. Als baby’s zo klein zijn, kunnen ze eigenlijk nog niet echt luisteren. Tuurlijk horen ze wel, en herkennen ze ook je stem, maar de betekenis van woorden is nog niet echt aanwezig.
Toch zijn we wel begonnen met het zeggen van ‘nee’ bij dingen die echt niet mogen/kunnen, omdat ze bijvoorbeeld gevaarlijk zijn. Het is de kunst om daar ook nog eens de goede balans in te vinden. Enerzijds moet je kind natuurlijk wennen aan het feit dat iets niet mag, anderzijds moet je ook niet de hele dag ‘nee’ staan te roepen, omdat het dan ook weer niet overkomt. Het is wel een kwestie van volhouden, omdat de nieuwsgierigheid het vaak wint, en je kindje dan toch weer datgene doet wat eigenlijk niet mag.
Afleiden
Als het nee-zeggen echt niet lukt, is een andere goede tactiek om je kindje af te leiden. Door hem ergens anders neer te zetten verleg je de aandacht en kun je op die manier voorkomen dat hij iets doet wat niet mag. Straffen heeft op deze leeftijd nog geen zin, dat werkt vaak alleen maar averechts. Dan kun je beter zorgen voor een andere focus.
Vanaf ongeveer een jaar kun je gaan uitleggen waarom iets niet mag. ‘Niet op de tafel gaan zitten, als je er af valt, dan doe je je pijn’. Je kindje zal dat niet direct begrijpen, maar na het eerste jaar zullen woorden langzaamaan beter begrepen worden en op een bepaald moment zal je kindje de woorden aan elkaar koppelen, en dan heeft het dus wel zin. Zie het als een beetje voorwerk.
Niet lachen
Baby’s zijn, hoe klein ze ook zijn, ontzettend gevoelig voor ‘positieve’ feedback. Het kan wel eens voorkomen dat je ontzettend moet lachen om een actie van je kleintje, terwijl je eigenlijk liever niet hebt dat hij dat doet. Zo wordt het een trucje voor je kind, en is het nog lastiger om af te leren. Je kunt dan nog zo hard ‘nee’ roepen, maar het lachen is dan eigenlijk een soort positieve beloning en een aanmoediging om het nog weer te gaan doen.
Als je je lachen bijna niet kunt inhouden, is het beter om helemaal niet te reageren, en om de boel maar te negeren. Zo geef je er überhaupt geen aandacht aan, en dan is de ‘stoute’ actie direct een stuk minder interessant om te doen.
Tips?
Als ik naar onze kleine man kijk, dan hebben we nog niet DE oplossing gevonden voor het opvoeden, maar we gebruiken eigenlijk alles wat hierboven staat, in meer of mindere mate:
- Zeg alleen ‘nee’ als iets echt niet mag, en zeg het dan niet te lief. Maar niet de hele dag nee roepen dus.
- Verleg de aandacht: wij pakken vaak een speeltje of gaan ergens in de kamer spelen om de aandacht af te leiden van hetgeen dat niet mag.
- Als het stiekem best grappig is wat er gebeurt (en niet gevaarlijk overigens!), maar het mag niet, dan loop ik er vaak even bij weg, om het zo niet te belonen.
- Volhouden, volhouden, volhouden. Nee is nee. En blijft nee. Ook na 100.000 keer. En ben je het zat om nee te zeggen: terug naar punt 2: aandacht verleggen!
Overigens vertik ik het ook nog eens om alles compleet weg te zetten in huis, want ik vind ergens ook wel dat hij mag leren dat er toch iets op tafel staat waar hij niet mee mag spelen. Wel hebben we er bijvoorbeeld nu voor gekozen om iets op tafel te zetten wat niet direct kapot valt als het op de grond dondert.
En ook de plantenpotten in de vensterbank zijn blijven staan. De kleine man slaat er soms heel hard tegenaan, zodat ze staan te wankelen, maar ik kan ze eigenlijk nergens anders kwijt. En ik wil dat eigenlijk ook niet. Ook hier geldt: leren dat er dingen in de vensterbank staan die je niet mag aanraken. En dat vergt doorzettingsvermogen (typte ik met een zucht, ha).
Verder gebeurt het ook nog wel eens regelmatig dat meneer op z’n knietjes op de speelgoedkoffer zit om lekker de plantjes uit de vensterbank te eten.. Echt waar. Gelukkig is hij nooit alleen in de kamer en kunnen we dus direct ingrijpen als dat gebeurt, maar frustrerend is het wel.
Helemaal omdat we het dus niet gewend zijn (waren) met de kleine meid. En die heeft gelukkig nu de leeftijd (3 jaar) waarop je dingen heel goed uit kunt leggen. Dat levert dan wel weer de mooiste discussies op soms, maar wat een verademing als je echt met je kind kunt communiceren.
Heb jij ook zo’n lekker boefje thuis? En hoe ga jij er mee om?
xx
Loes